Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα

Θα επιστρέψω στο θέμα των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια εσωστρεφή μιζέρια δηλαδή που, ωστόσο, είναι πολύ αγαπημένη για τους συριζαίους επειδή αφορά τη διαδικασία για τον έλεγχο του κόμματος από την προεδρική ομάδα, μια ιδιαίτερα προσφιλή διαδικασία στην Αριστερά. Η διαδικασία αυτή, που εξηγούσα προχθές γιατί είναι διαβλητή, συνοδεύτηκε από την ψευδαίσθηση της απήχησης του κόμματος – μια ψευδαίσθηση που είδα να τη διατρανώνουν τα κομματικά ΜΜΕ και οι προπαγανδιστικές πένες τους, προεξαρχούσης της πένας του Μεγάλου Δασκάλου της Δημοσιογραφίας το όνομα του οποίου ου λείψει επί ματαίω. Υποτίθεται, κατά τη γραμμή του κόμματος, ότι οι εκατόν πενήντα τόσες χιλιάδες ψήφοι (ή εκατόν εβδομήντα τόσες, δεν κατάλαβα καλά, δεν έχει άλλωστε σημασία) στον πρόεδρο προίκισαν το κόμμα με εκατό τόσες χιλιάδες νέα κομματικά μέλη, έτοιμα να εξορμήσουν πόρτα πόρτα για να μαζέψουν ψηφαλάκια. Για τις ανάγκες της συζήτησης, ας παραδεχτούμε ότι τα πράγματα έγιναν έτσι.