Εχω καθίσει και έχω δει την ομιλία του Κυριάκου στο αμερικανικό Κογκρέσο. Και έχω αποφύγει να παρασυρθώ από βερμπαλιστικές αναφορές του είδους «η πρώτη ομιλία έλληνα πρωθυπουργού στο Κογκρέσο». Στέκομαι ψύχραιμα απέναντι στο γεγονός, και το παρακολουθώ με την αντικειμενικότητα που επιβάλλει από μόνο του. Βλέπω τη θερμή υποδοχή που του επιφυλάσσεται από την πρόεδρο του Κογκρέσου Νάνσι Πελόζι και την αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Κάμαλα Χάρις. Ακούω και τα χειροκροτήματα των γερουσιαστών. Ολα καλά. Και μετά έρχεται η ομιλία. 45 ολόκληρα λεπτά. Μετρημένη ως το τελευταίο «και», χωρίς περιττά φορτισμένες συναισθηματικές αναφορές, αλλά με σεβασμό στο ακροατήριο, και στο βάρος του γεγονότος. Αισθάνομαι, πραγματικά, ότι αυτή η ομιλία δεν θα περάσει απαρατήρητη από τον ιστορικό του μέλλοντος. Θα έχει ακριβώς τον χαρακτήρα που της έδωσε και η υποδοχή που έτυχε ο ομιλητής και το περιεχόμενό της: μοναδική.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή