Μυθολογίες «βαριάς βιομηχανίας»

Πολλές φράσεις κλισέ αγαπά η δημοσιογραφία, αλλά το «ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας» είναι η αγαπημένη κάθε θερινής σεζόν. Η χώρα μας, βέβαια, δεν ξεχωρίζει για τη βαριά βιομηχανία της. Φημίζεται όμως για τη μυθολογία της που ενίοτε θολώνει, μάλλον, και τη διάθεσή μας να βλέπουμε τη πραγματικότητα. Τα νησιά και φέτος θα έχουν τουρισμό αλλά τους λείπουν εποχικοί εργαζόμενοι επειδή προφανώς πολλοί δεν θέλουν να δουλέψουν υπό τις άθλιες συνθήκες που προσφέρονται. Ολα, μα όλα τα περιφερειακά αεροδρόμια δέχονται παραπάνω τουρίστες και πτήσεις από ό,τι αντέχουν, με μοναδικό αποτέλεσμα το χάος και την ταλαιπωρία. Η Αθήνα, που περηφανεύεται ήδη για τους αριθμούς των τουριστών που θα υποδεχθεί, είναι οριακά αβίωτη, σε πολλά σημεία της βρώμικη, με ελάχιστα σημεία πρασίνου, ελάχιστα σημεία πολύτιμης σκιάς με παγκάκια στο Κέντρο, δυο μεγάλες πλατείες του Κέντρου κλειστές με λαμαρίνες και εργοτάξια, ολόκληρα πεζοδρόμια κατειλημμένα από τραπεζοκαθίσματα, υποφωτισμένα σημεία, οδηγούς σε ώρες αιχμής σε μποτιλιαρίσματα μπαϊλντισμένους, επιβάτες των ΜΜΜ παστωμένους σαν σαρδέλες, ενώ όσοι προτιμούν τα ταξί αντιμετωπίζουν ένα σωρό περίεργες συμπεριφορές από οδηγούς που συχνάζουν συνήθως σε πιάτσες του Κέντρου. Μόνο τα αρχαία μας απομένουν ως λόγος να έρθει κάποιος στην πρωτεύουσα. Μιλώντας γι’ αυτά, έχει ενδιαφέρον να δούμε τι γίνεται και στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που συγκεντρώνει κι αυτή θησαυρούς και που ζητεί κι αυτή τουρισμό. Δυο-τρία καλά στοιχεία της είναι το αστικό λεωφορείο της «πολιτιστικής διαδρομής» με έντυπο υλικό μέσα, οι ειδικές καφέ πινακίδες στους δρόμους που δείχνουν προς σημεία ενδιαφέροντος για τους επισκέπτες και κάποιες αρκετά καλές ενημερωτικές ταμπέλες σε ορισμένα σημαντικά μνημεία.