Δημιούργησε ένα προσωπικό σύμπαν

Για μένα ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είναι ο ήχος της νεότητάς μου, αυτός που ακούγαμε στη δεκαετία του 1960. Τον πρωτοάκουσα στους Forminx και μέχρι τους Aphrodite’s Child η εξέλιξη ήταν τεράστια. Το πρώτο σινγκλ τους, το «Rain and tears», έγινε η μουσική υπόκρουση του Μάη του ’68, το έπαιζαν οι σταθμοί ανάμεσα στα γεγονότα των ημερών. Το κομμάτι και οι δημιουργοί ταυτίστηκαν με τα ακούσματα των νέων και έδειξαν τη μεγάλη συνέχεια. Κάπως έτσι φτάσαμε στο άλμπουμ «666», που μπαίνει πάντα στις λίστες με την καλύτερη progressive μουσική όλων των εποχών – τουλάχιστον για τα σημαντικά ξένα περιοδικά μουσικής. Θυμάμαι τον Μπράιαν Μόλκο των Placebo όταν είχαν έρθει σε μια συναυλία τους προ 15ετίας να μου λέει ότι δεν μπορούσε να βρει με τίποτα το συγκεκριμένο άλμπουμ – όπου, παρεμπιπτόντως σε ένα κομμάτι ακούγεται η Ειρήνη Παπά σαν να προσποιείται οργασμό. Του το πήγα την επόμενη ημέρα και θυμάμαι ακόμη τον ενθουσιασμό αυτού του νέου ανθρώπου για τη μουσική που ανακάλυπτε.