Αν και γραμμένο πριν από ενενήντα πέντε ολόκληρα χρόνια, το Πετρέλαιο! του πρώιμου σοσιαλιστή συγγραφέα Απτον Σίνκλαιρ [1878-1968] γίνεται ξανά επίκαιρο με οδυνηρό τρόπο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία επανέφερε έτσι κι αλλιώς το ζήτημα της ενεργειακής εξάρτησης της Δύσης, της γεωστρατηγικής χρήσης του μαύρου χρυσού, και βέβαια της εργαλειοποίησης των εν γένει φυσικών πόρων. Οι παλιότεροι θα θυμούνται ασφαλώς τις δυο μεγάλες ενεργειακές κρίσεις του 1973 και του 1978, με τη συλλογική υστερία από τις αναγκαστικές περικοπές στην κατανάλωση τις οποίες είχε επιφέρει η δραματική άνοδος της τιμής του μαύρου χρυσού εκ μέρους του ΟΠΕΚ. Το οικολογικό κίνημα είχε από νωρίς προειδοποιήσει για μέλλουσες παρόμοιες κρίσεις και μάλιστα για όξυνσή τους, αλλά κυριάρχησαν τελικά ενεργειακές  πολιτικές υπαγορευόμενες περισσότερο από τα οικονομικά οφέλη παρά από την αναγκαιότητα αλλαγής πορείας. Η πρόοδος ως προς τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας έγινε αργά, διστακτικά και με το πετρελαϊκό λόμπι να αμύνεται σθεναρά για τη διατήρηση των αγορών του. Τώρα, με τη ρωσική εισβολή γίναμε όλοι σοφότεροι, αν και με μεγάλη υστέρηση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή