Μάσκα λεοπάρ

Χωρίς πλαισίωση από ειδικούς, μόνος κατάμονος, με όλη την ευθύνη επί της κεφαλής του και επί των τέκνων ημών, ο κ. Πλεύρης, με διάγγελμα α λα Κιμ Γιονγκ Ουν, βγήκε να μας πει αυτά για τα οποία μας είχε προετοιμάσει ο Πρωθυπουργός, πολύ προτού σαγηνεύσει το Κογκρέσο. Οτι με 5.000 νέες μολύνσεις κάθε μέρα, η εποχή είναι κατάλληλη να «απαλλαγούμε από τις μάσκες», δίνοντας έτσι χαρακτήρα βασανιστηρίου στο πιο light μέτρο. Αρκετά μιλήσαμε όμως. Καιρός είναι να αρχίσουμε να παρατηρούμε. Πρώτα απ’ όλα τη μουλωχτή, σταδιακή αποχώρηση από το πλάνο των μελών της επιστημονικής επιτροπής – με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους – που υποτίθεται ότι σ’ εκείνων το κύρος βασιζόταν η πολιτεία για να κάνει τα κουμάντα της. Αν όντως ήμασταν στη Β. Κορέα, θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι τους έστειλαν όλους στο απόσπασμα. Επειδή όμως δεν είμαστε, δικαιούμαι να υποθέσω ότι κάποιοι-ες δεν επιθυμούσαν περαιτέρω έκθεση και συμμετοχή σε τέτοιες πολιτικές αποφάσεις. Την ουρά τους απ’ έξω; Ή μήπως κάποιος ανάμεσά τους σιωπηλά υποφέρει και πονεί για να μας το μπουμπουνίσει μαζί με τα πρωτοβρόχια; Ούτε ξέρω ούτε ψάχνω για ήρωες. Θέλω όμως να βλέπω τους ορκισμένους του Ιπποκράτη να δεσμεύονται από τον όρκο τους κι όχι να συντάσσονται με το «φτου ξελεφτερία» ευρωπαϊκό τρεντ. Εκείνο ντε που ξεπάστρεψε τις δυο παλιότερες γενιές κι αρτύθηκε κι από νεότερες, χωρίς να πάψουν ούτε στιγμή τα καφέ της Στοκχόλμης να σερβίρουν «οικειότητα» ή κάτι σαν προσομοίωση οικειότητας.