Θλίψη και απογοήτευση

Στο παλιό σύμπαν, όταν με προσχηματική ευγένεια λέγαμε ψέματα ο ένας στον άλλον, συνηθίζαμε να δηλώνουμε υποστηρικτές κάθε ελληνικής ομάδας που έπαιζε στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Δεν είχε σημασία αν κατά βάθος τη μισούσαμε. Από τη στιγμή που πατούσε σε ξένο χόρτο φορούσε αυτομάτως τα εθνικά χρώματα. Και αν επέστρεφε στην πατρίδα με καμιά πεντάρα στην πλάτη, δημοσίως εκφράζαμε τη λύπη μας, αλλά ιδιωτικώς σπαρταρούσαμε από ηδονικούς σπασμούς. Με τον καιρό γίναμε πιο ειλικρινείς και ο αντίπαλος του εχθρού μας αναγνωρίστηκε ανοιχτά ως ο καλύτερός μας φίλος. Διότι ναι, ας το παραδεχθούμε. Από το να αισθάνεσαι εθνικώς υπερήφανος, είναι απείρως προτιμότερο να γίνεσαι διεθνώς ρεζίλι από κάποιον που αντιπαθείς σε υπαρξιακό βαθμό. Κάπως έτσι βλέπει και ο άνθρωπός μας τον Μητσοτάκη. Είναι ο καταραμένος αντίπαλος που πάει να παίξει μπάλα στο εξωτερικό. Συνήθως τέτοια ώρα, απόγευμα καθημερινής, παρακολουθεί το Chase γιατί του δίνει την ευκαιρία να επιβεβαιωθεί ως άνθρωπος με καλλιέργεια και αξιοπρεπές επίπεδο γενικών γνώσεων – η αλήθεια είναι ότι τον γοητεύει και η σέξι ωριμότητα της Μπεκατώρου. Σήμερα όμως θα δει την ομιλία του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο. Και αν του έρθει κάτι έξυπνο, θα το γράψει στο Τwitter. Κάνει βάρδια εκεί.