«Η ρετσινιά του Αλβανού δεν φεύγει από τη συνείδηση αυτής της χώρας»

Καθώς καθόμαστε με τον σκηνοθέτη Ενκε Φεζολλάρι στη Φειδίου, στο Frau, σκέφτομαι πως ο δρόμος αυτός είναι ο χαρακτηριστικός μιας πόλης όπου ανήκει ο Ενκε που διαρκώς θέλει να ερευνά, να ψάχνει, να ανανοηματοδοτεί. Το κάνει τώρα που σκηνοθετεί την «Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη στο Ιδρυμα Μ. Κακογιάννη. Μαζί του η σπουδαία Βάνα Πεφάνη. Το κάνει όμως και όλα αυτά τα παραπάνω από δέκα χρόνια που επιλέγει έργα, ανεβάζει έργα, φτιάχνει σύμπαντα με όλο τον αφρό του νέου θεάτρου μας, αλλά και με παλιότερες γενιές. Στο κέντρο του Ενκε είναι το ερώτημα του κόσμου μας, των σχέσεων αλλά και της χαμένης (;) λαϊκότητας που την επαναφέρει ως θέμα. Δεν του χαρίστηκε τίποτε. Παιδί από την Αλβανία, φέτος είναι εδώ τριάντα χρόνια, βίωσε όσα βίωσε το πρώτο κύμα των μεταναστευτικών ροών από τη γειτονική χώρα. Αλλά ήσυχα δεν κάθισε. Σπούδασε, έγινε ηθοποιός και σκηνοθέτης. Συνεργάστηκε με δεκάδες μικρούς και μεγάλους χώρους. Δεν ξέχασε ποτέ τη διαδρομή του και τις αφετηρίες του, απενοχοποιημένα. Και δεν ξέχασε ποτέ να ακούει τον πιο υπόκωφο ήχο της πόλης, τις φωνές των αόρατων ανθρώπων, τις καθαρίστριες ή τους μετανάστες.