Δύο πρόσφατες συγκλονιστικές υποθέσεις, δύο ειδεχθή εγκλήματα στη χώρα μας επανέφεραν τη σημασία τού να επιδεικνύει ταχύτατα (και ποιοτικά) ανακλαστικά η Δικαιοσύνη. Η υπόθεση της Καρολάιν Κράουτς και της Ελένης Τοπαλούδη είναι διαφορετικές, αλλά δείχνουν τον χώρο που υπάρχει ώστε οι εκδικάσεις να είναι χρονικά πιο κοντά στις πράξεις που εκδικάζονται και οι δίκες να μην καθυστερούν πολύ – συχνά εξοργιστικά.

Η απονομή της Δικαιοσύνης, ένα πλέγμα διαδικασιών που εν τω συνόλω αποτυπώνει και το κεκτημένο της Δημοκρατίας αλλά και τα όρια των ποινών και των πράξεων, δεν μπορεί να είναι «αιχμάλωτη» διακοπών, αναβολών, καθυστερήσεων. Κι αυτό δεν είναι μόνο και προφανώς επιζήμιο για τις οικογένειες των θυμάτων. Είναι και επιζήμιο για το κύρος της Δικαιοσύνης. Πλήττει τον βαθμό εμπιστοσύνης που πρέπει να υπάρχει με τους πολίτες.

Προφανώς βήματα έχουν γίνει, όπως για παράδειγμα είδαμε στην πρώτη υπόθεση. Και προφανώς και ευτυχώς η βούληση υπάρχει στέρεα από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου που έχει εκδώσει εγκυκλίους προς τις Εισαγγελίες όλης της χώρας ώστε η απονομή να μη χρονοτριβεί. Βεβαίως υπάρχει και ένα σκέλος που αφορά την πολιτεία κι εδώ πρέπει να κινηθεί επίσης ταχύτατα. Αυτό είναι το κομμάτι που αφορά το ανθρώπινο δυναμικό αλλά και τις τεχνικές υποδομές. Ας μην ξεχνούμε επίσης πως οι μεγάλες καθυστερήσεις σε αποφάσεις παλιότερα έχουν οδηγήσει τη χώρα μας κατά καιρούς υπόλογη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Ας μη γίνει ξανά.