Σε ποιoν πουλάς μούρη;

Δεν είναι κάτι καινούργιο. Απεναντίας. Χάνεται στα βάθη της προϊστορίας. Εάν θέλουμε να είμαστε απολύτως ακριβείς, θα πούμε ότι δεν είναι καν ανθρώπινο χαρακτηριστικό: το να «κάνεις το κομμάτι» σου· το να «πουλάς μούρη». Το μοιράζεσαι εξίσου μ’ ένα παγώνι ή μ’ έναν γορίλα. Με το σκυλάκι που κατουράει κάτω από κάθε δέντρο ώστε να ορίσει την «επικράτειά» του. Από τις μεσαιωνικές μονομαχίες έως τις σύγχρονες κόντρες με τις μοτοσικλέτες, η ανάγκη να επιδείξεις την ανωτερότητά σου ή/και την ιδιαιτερότητά σου κατέβαλε πάντοτε βαρύ φόρο αίματος. Αναρίθμητες σπονδές με νεανικά κορμιά στον βωμό της ματαιότητας ή/και της ηλιθιότητας. Ακόμη και το «νεανικά» είναι πλεονασμός. Η ματαιοδοξία ακολουθεί τους περισσότερους έως τα βαθιά τους γεράματα. Εως την τελευταία πνοή τους ή και πέρα από αυτήν: μια βόλτα από το συνοικιακό γραφείο κηδειών και μια ματιά σε φέρετρα για κάθε βαλάντιο θα σας πείσει.