Αγγελος Παπαδημητρίου

Από παιδί χρειαζόμουν το λιγότερο δέκα ώρες ύπνο το εικοσιτετράωρο! Αν δε τύχαινε να γίνουν και δώδεκα, ακόμα καλύτερα, γιατί και το τελευταίο λεπτό ήλπιζα πως θα μπορούσα να πιάσω το «λαβράκι» της βραδιάς, αφού ο ύπνος μου δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ευχάριστο ψάρεμα στα σκοτεινά νερά του υποσυνειδήτου μου. Αυτό το παιχνίδι με τον καιρό πήρε τόση μεγάλη σημασία στη ζωή μου ώστε πήγαινα να κοιμηθώ με την ίδια χαρά που τα παιδιά πάνε να παίξουν σε ένα σκοτεινό, παλιό, μισογκρεμισμένο σπίτι! Περιττό εδώ να τονίσω ότι δεν μου έπαιρνε ποτέ πάνω από πέντε λεπτά για να βυθιστώ στον πιο εύκολο και βαθύ ύπνο, πράγμα που μου δημιουργούσε πάντα ενοχές απέναντι στους ταλαιπωρημένους φίλους και γνωστούς από τις αυπνίες τους.