Κάθε φορά που μεταδίδω στην πρωινή μου εκπομπή στο Τρίτο Πρόγραμμα κάποιο από τα τραγούδια της Λιλιπούπολης και ακόμη περισσότερο κάθε φορά που μεταδίδω κάποιο από τα επεισόδιά της, φτάνουν μέχρι το στούντιο κύματα νοσταλγίας και συγκίνησης. Και είναι αναμενόμενο. Ζούμε σε μια εποχή που ακόμη και το πιο ρομαντικό μέσο, το ραδιόφωνο, έχει παραδοθεί στους άκαμπτους νόμους της αγοράς. Κι αυτοί οι νόμοι στο σημερινό παγκόσμιο κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο επιβάλλουν μέσω των παντοδύναμων playlist την επικράτηση της συνήθειας, της μονοχρωμίας, της συμβατικότητας, αποκλείοντας την ίδια στιγμή την έκπληξη, τη διαφοροποίηση, το αναπάντεχο, το κάθε λογής άλλο. Ακόμη και οι παραγωγοί σταθμών που δεν έχουν playlist, διστάζουν μπροστά σε εξεζητημένες ηχητικές ακολουθίες ή ρηξικέλευθο λόγο. Ετσι, κάθε δισταγμός των σημερινών ραδιοφωνικών παραγωγών μπροστά στο διαφορετικό, δεν μπορεί παρά να εγείρει στους ακροατές μεγαλύτερη νοσταλγία για τις παλιές εποχές, ακόμη κι αν αυτές δεν είχαν πάντα θετικό πρόσημο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή