Το ότι τα πολύ ή και τα λιγότερο δημόσια πρόσωπα απολαμβάνουν μιας ασυλίας, έστω και αν είναι εκτεθειμένα σε πολύ περισσότερους κινδύνους, όσον αφορά την κριτική που ενδέχεται να τους ασκηθεί για πράξεις ή παραλείψεις τους, δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να το αμφισβητήσει. Και όταν λέμε «ασυλία» δεν εννοούμε απλώς τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά προκειμένου μια επιλογή – κυρίως ερωτική αλλά δευτερευόντως και πολιτική – ένας «ανώνυμος» να τη χρεώνεται με έναν τρόπο που τον μεταβάλλει σε δυσφημιστικά δακτυλοδεικτούμενο, ενώ ένας «επώνυμος» την αντίστοιχη επιλογή να την πιστώνεται, αν μάλιστα την έχει ομολογήσει δημόσια, ως κάτι που προσθέτει αίγλη, όχι σπάνια και ένα είδος φωτοστέφανου. Θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρίσει κανείς τη διάκριση αυτή ως μια δραματική και απάνθρωπη συνεκδοχή του όρου της δημοσιότητας, με όχι σπάνια και εγκληματικές συνέπειες, αφού η ίδια ακριβώς προϋπόθεση λειτουργεί άλλοτε ως έπαινος και άλλοτε ως λοιδορία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή