Πώς μπορείς να καταλάβεις πως αυτός που σχολιάζει τα ποδοσφαιρικά δρώμενα είναι άσχετος με το αντικείμενο; Πολύ εύκολο. Θα κάνει σύγκριση της ελληνικής πραγματικότητας με τα ισχύοντα στην Αγγλία, θα αναφερθεί στη Μάργκαρετ Θάτσερ και το πώς νίκησε τον χουλιγκανισμό, θα αναμασήσει τις γνωστές μπαρουφοατάκες του Γκάρι Λίνεκερ και θα ολοκληρώσει με τα περί «ποδοσφαιρικού πολιτισμού». Φυσικά δεν υπάρχει σύγκριση του ελληνικού ποδοσφαίρου με το αγγλικό. Κι αυτό δεν οφείλεται στους παίκτες ή στους οπαδούς. Να σημειωθεί πως οι τελευταίοι είναι πιο βίαιοι στη Γηραιά Αλβιόνα. Οφείλεται στους ανθρώπους που κινούν τα νήματα στην οργάνωση, στην αστυνομία και στους συλλόγους που φροντίζουν να διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού το προϊόν τους με αποτρεπτικά μέτρα και πλήρη συνεργασία. Και πάλι, ωστόσο, ο ποδοσφαιρικός Παράδεισος απέχει αρκετά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή