Εχω μια ευαισθησία όσον αφορά τους Ελληνες Εβραίους και δη τους Θεσσαλονικείς. Κι ο λόγος είναι ότι χρειάστηκε να μεγαλώσω, να γίνω ολόκληρη γαϊδούρα για να μάθω το χρονικό τους, όπως και αυτό της εβραϊκής κοινότητας των Ιωαννίνων. Επρεπε να πατήσω τα τριάντα για να λάβω γνώση του «Μαύρου Σαββάτου», της 11ης Ιουλίου 1942, όταν οι Γερμανοί, με το πρόσχημα της καταγραφής, συγκέντρωσαν 9.000 Εβραίους στην πλατεία Ελευθερίας και τους υπέβαλαν σε δημόσιο εξευτελισμό μετά… γυμναστικών επιδείξεων. Σαν να υπήρχε, που υπήρχε δηλαδή, μια συνωμοσία σιωπής. Από αυτές τις οποίες, έστω και ασυνείδητα, επιβάλλουν οι λαοί όταν θέλουν να κρύψουν τις πομπές τους – για να το πω «συριανά». Και, όντως, καθόλου δεν μας τιμά το πώς διαχειριστήκαμε το ολοκαύτωμα των εβραίων συμπατριωτών μας, το πώς το κουκουλώσαμε, το πώς «καταδικάσαμε» αυτούς τους ανθρώπους (και κυρίως τους απογόνους τους αφού οι ίδιοι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, αφανίστηκαν) να ζήσουν στο ημίφως της Ιστορίας. Πάντως εγώ μεγάλωσα στη δεκαετία του 1960 με την απειλή ότι, αν έκανα σκατοδουλειές, θα με έβαζαν οι Εβραίοι σε ένα βαρέλι και δεν θυμάμαι τι ακριβώς θα μου έκαναν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή