Η ποίηση πάντα συμβαίνει

Οταν ο σπουδαίος Φωριέλ, άναυδος με τη συγκομιδή δημοτικών τραγουδιών, ανωνύμων όχι επαγγελματιών ποιητών, αριστουργηματικά ποιήματα με πεζή στην απέναντι σελίδα μετάφραση στα γαλλικά, εξέδωσε «Τα τραγούδια του ελληνικού λαού», η ευρωπαϊκή πνευματική ζωή έπαθε ντελίριο ενθουσιασμού, διότι κάτι ανάλογο δεν παρατηρείται σε κανένα λογοτεχνικό λαϊκό πεδίο της Ευρώπης. Μόνο η Ανατολή είχε να επιδείξει ανάλογα εκπληκτικά γλωσσικά φαινόμενα. Αλλά η ελληνική συγκομιδή ήταν αυτονόητο να συγκρίνεται με την αρχαία ελληνική ποιητική εσοδεία, αλλά και η βυζαντινή, κυρίως εκκλησιαστική μονογραφία. Η νεκρώσιμη ακολουθία, τα εγκώμια στον Επιτάφιο, τα αναστάσιμα άσματα είχαν την ίδια πνευματική και μουσική αύρα με τη Σαπφώ και τα χορικά των τραγικών ποιητών. Είχα κι άλλοτε προτείνει τη συγκρότηση μιας ποιητικής ανθολογίας από τον Ομηρο, την ελληνιστική, τη βυζαντινή, τη δημοτική και την επώνυμη ποίηση με τον Ρήγα, χωρίς να είναι μεταφρασμένα τα αρχαϊκά και κλασικά κείμενα. Ετσι, να είχαμε ένα πανόραμα της γλωσσικής μας συνέχειας μέσω της έντεχνης ποιητικής, επώνυμης και ανώνυμης δημιουργίας. Το τόλμησε ο Ρένος Αποστολίδης εν μέρει στην έξοχη «Ανθολογία» του. Προίκα εσαεί της γλώσσας μας.