NON PAPER

Γιατί και τι δεν ξεχνάμε

Εχουν πλέον συμπληρωθεί τρεις μήνες από την εισβολή στην Ουκρανία. Και πολλοί θεωρούν ότι το θέμα τείνει να ξεχαστεί – αν δεν έχει ήδη ψιλοξεχαστεί. Υποχώρησε το σοκ, ατόνησε το ενδιαφέρον, μειώθηκαν τα γράδα της συγκίνησης, έπεσε το κύμα συμπαράστασης στον ουκρανικό λαό. Οσοι το επισημαίνουν αυτό (στα Μέσα, στα σόσιαλ μίντια, στον δημόσιο ή δημοσιογραφικό λόγο) έχω την εντύπωση ότι το λένε κάπως επικριτικά για όσους έσπευσαν, εκείνες τις πρώτες ημέρες, να διατρανώσουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, την υποστήριξή τους στους Ουκρανούς και τον Ζελένσκι, την ανάγκη «ονοματοδοσίας» αυτού του πολέμου: αυτός είναι ο θύτης και αυτός το θύμα, αυτός ο επιτιθέμενος και αυτός ο αμυνόμενος. Σαν να ακούγεται από το βάθος ένα «Σας τα λέγαμε. Σε λίγο δεν θα θυμόσαστε την Ουκρανία». Αυτό τους συμφέρει, αυτό ισχυρίζονται. Δεν είναι όμως έτσι.