Δεν έγραψε. Να τα λέμε κι αυτά. Αρλεκιν δεν έγραψε. Δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά («ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει… χτες», καθώς έλεγε κι ένα σοβιετικό ανέκδοτο, τυπικά οργουελικής ιδιοσυστασίας) αλλά όσα βιβλία του και όσες μελέτες πάνω στα βιβλία του έχουν πέσει στα χέρια μου δεν αφήνουν ούτε σκιά υποψίας πως μπορεί ο Τζορτζ Οργουελ (1903-1950), έστω και μόνο για βιοποριστικούς λόγους, να ασχολήθηκε ποτέ μ’ εκείνο το είδος ελαφράς αισθηματικής λογοτεχνίας που καταχρηστικά – από το πιο ισχυρό brand name στον χώρο – συνηθίσαμε να αποκαλούμε «Αρλεκιν». Τουναντίον. Ο Οργουελ αφιέρωσε πολλές αλησμόνητες σελίδες στη διαχείριση των αισθημάτων, στη «μηχανική των ψυχών», όπως θα την αποκαλούσε μια άλλη σελέμπριτι του 20ού αιώνα, σταθερή πηγή έμπνευσης για τον Οργουελ, ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, πιο γνωστός ως Στάλιν, που ξεκίνησε την καριέρα του με ασταθή βήματα στη Θεολογία και βρήκε τον αληθινό του προορισμό στο μαζικό έγκλημα.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ