Εχει επικρατήσει μία στρεβλή λογική τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Πως οι νέοι μπορούν να συμπεριφέρονται όπως θέλουν, είναι άμοιροι ευθυνών για τα πάντα, οι προηγούμενες γενιές «τους έκλεψαν τα όνειρά τους» κι έτσι a priori, εξ ορισμού και αναμφισβήτητα ό,τι κι αν κάνει κάποιος νέος έχει δίκιο. Μία κουλτούρα που άρχισε να ενσταλάσσεται στα χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων, όταν οι νέοι εκείνης της εποχής ανακάλυπταν με τον σκληρό τρόπο ότι θα ήταν πρώτη γενιά της Μεταπολίτευσης που θα ζούσαν χειρότερα από τους γονείς τους. Ανεργία, brain drain, υποαπασχολούμενοι πτυχιούχοι με μισθούς 500 ευρώ. Μία γενιά ανασφαλής, με μόνιμο άγχος επιβίωσης, που με πατημένο το pause κοιτούσε αγχωμένα την κλεψύδρα. Τα χρόνια πέρασαν και αυτή η γενιά κατάφερε, όπως όλες, να βρει τον δρόμο της. Με τα πάνω και τα κάτω. Δώδεκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, όμως, έχει πλέον παγιωθεί μία νοοτροπία ενοχικής νεολαγνείας, που μοιάζει να λειτουργεί σαν τρόπος εξιλέωσης για τα δεινά των νέων του τότε. Θυματοποίηση, εμμονική ανοχή σε κάθε συμπεριφορά και αέναο χάιδεμα, μια στάση που ενίσχυσε μέρος του πολιτικού συστήματος για ιδιοτελείς σκοπούς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή