Εσάς, ποια παράσταση σας έκανε ηθοποιό;

Οσο ρηξικέλευθος και επαναστατικός μπορεί να υπάρξει ένας καλλιτέχνης είτε συγγραφέας και μουσικός είναι αυτός είτε ζωγράφος και σκηνοθέτης ακόμη, άλλο τόσο ο ηθοποιός παραμένει υποχείριος μιας μαγείας που κάνει την πορεία του σχεδόν προδιαγεγραμμένη όσον αφορά τις επιλογές του για έργα, ρόλους και πρότυπα. Και όταν γράφουμε «μαγεία» εννοούμε ακριβώς τη σχέση του ηθοποιού με το θέατρο και τη σκηνή όπως δημιουργήθηκε σε τρυφερή παιδική και εφηβική ηλικία χάρη σε έναν ηθοποιό ή σε μια παράσταση σε βαθμό που όσα έργα και παραστάσεις και αν είδε στην ενήλικη ζωή του ή ακόμη συμμετείχε σε αυτά ως πρωταγωνιστής, ή δευτεραγωνιστής και τριταγωνιστής ο ίδιος, η ανάμνησή της παραμένει ανεξίτηλη. Συχνά όχι μόνο ανεξίτηλη καθώς στις ώρες του απολογισμού φαίνεται να μεταβάλλεται σε μια από τις πολυτιμότερες παρακαταθήκες του. Δεν αποκλείεται μάλιστα ένα μεγάλο ποσοστό της μαγείας που υπάρχει στην τέχνη του ηθοποιού να οφείλεται στο γεγονός πως, ενώ σε όλες τις άλλες τέχνες μπορεί να επισημανθούν και να αναλυθούν οι επιδράσεις των προγενέστερων δημιουργών σε σχέση με τους μεταγενέστερους, στους ηθοποιούς κάτι ανάλογο δεν μπορεί να ισχύσει. Αν και σε ένα επίπεδο τεχνικής μπορεί να αναγνωρίσει κανείς δασκάλους και πρότυπα, άγνωστο και αδιερεύνητο παραμένει για πάντα το αισθηματικό υπόβαθρο που δημιουργήθηκε χάρις στη σχέση με έναν ηθοποιό μέσα στον «διάλογο» του σκοταδιού της πλατείας με τα φώτα της σκηνής. Μια σχέση μάλιστα που αν και φαίνεται να τη μοιράζονται πολλοί μαζί, και εκατό, και διακόσιοι, και τριακόσιοι άνθρωποι, αυτή έχει ήδη «στιγματιστεί» ως απολύτως προσωπική. Με γνώμονα ακριβώς αυτή τη μυστική και αθέατη μετατροπή ενός δώρου, κοινόχρηστου θα έλεγε κανείς, σε ένα ανεκτίμητο προσωπικό έπαθλο όσον αφορά τον τρόπο που αναγνωρίζουμε τα αναμμένα κεράκια του παρελθόντος μας, επιχειρούμε τη σημερινή έρευνά μας ανάμεσα σε έξι, χωρίς προς Θεού να είναι οι μόνοι, ιδιαίτερα αγαπητούς πρωταγωνιστές.