Δεν είχε Σκόμπι η Μαριούπολη;

Θα το πω όσο πιο σχηματικά μπορώ , γιατί αυτά τα πράγματα καλό είναι να μη λέγονται, πόσο μάλλον να υπονοούνται. Οι άνθρωποι όμως, οι κατά μόνας και οι κατά συλλογικότητες, αυτοί που έχουν αρπάξει το βακτήριο του πουτινισμού και το αμπαλάρουν σαν πρόταση καταλλαγής, ρεαλισμού και  συνθηκολόγησης για να «μη χυθεί άλλο αίμα στην Ουκρανία», λησμονούν ότι μόνον από αίμα είναι φτιαγμένη η ηθική και η πνευματική τους περιουσία; Βαριέμαι τώρα να το ψιμυθιώσω όπως θα έκανε στη θέση μου ένας καλός γραφιάς. Οπότε θα το πω χύμα. Τι είδους ινφλουένσερς είναι αυτοί που σιτίζονται ακόμα από τον αδικοχαμένο, τον δικό μας μάταιο εμφύλιο, φτιάχνοντας επί πτωμάτων καριέρες στην πολιτική, στην Τέχνη, στον δημόσιο λόγο γενικότερον; Κι αφού λοιπόν η «Ειρήνη» είναι αποκλειστική ευθύνη του αμυνόμενου και του απειλημένου, γιατί δεν βγαίνουν να αποκηρύξουν τα ίδια τους τα ιστορικά υλικά; Γιατί π.χ. κλαίνε ακόμα και μετανιώνουν για τη Βάρκιζα; Γιατί ψάχνουν ακόμα τον φταίχτη για τα Δεκεμβριανά;  Γιατί δεν πέταξαν τα όπλα στον Γράμμο και στις μάχες των πόλεων; Ηταν τέτοιας λογής αιμοβόρα τομάρια ή μήπως πάλευαν για το δίκιο, μολών λαβέ; Και ξέρετε… Το «λαβέ» δεν θέλει και πολύ, όσο για το «μολών» είναι ήδη εδώ και ζητάει το «λαβέ» του. Γιατί λοιπόν κορόιδευαν τον Σκόμπι αντί να του δώσουν και την υπόλοιπη Αθήνα να τελειώνουμε; Δεν είχε Σκόμπι η Μαριούπολη και το Αζοφστάλ;