Είναι μια εικόνα, χρόνια τώρα, μ’ ένα τεράστιο ερωτηματικό στο τέλος της που με κυνηγάει και απαιτεί σώνει και καλά να της απαντήσω. Α, είναι αδυσώπητη. Εκεί που νομίζω πως την έχω εξοστρακίσει απ’ τη μνήμη, χωρίς κανέναν λόγο φανερό ζωντανεύει ξαφνικά, πετάγεται μπροστά μου έγχρωμη και τρισδιάστατη και μου ζητάει να της δώσω μια αιτία, έναν λόγο, αλλιώς δεν ησυχάζει. Θηρίο ανήμερο. Μπορεί και να το έχω ξαναγράψει, τόσον καιρό που γράφω σ’ αυτή τη στήλη, πάνε κοντά τριάντα χρόνια, ούτε θυμάμαι πια τι έχω βγάλει απ’ το σεντούκι της μνήμης για ν’ ακουμπήσω στο χαρτί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή