Πριν από λίγες μέρες επισκέφθηκα το Βιετνάμ, ύστερα από πρόσκληση του προέδρου της χώρας Nguyễn Xuân Phúc, γεμάτη ενδιαφέρον να γνωρίσω αυτόν τον τόπο με το μακραίωνο παρελθόν, την πολυκύμαντη ιστορία, τον αποφασιστικό, καρτερικό και αξιοπρεπή λαό. Βρέθηκα σε μια χώρα σπάνιου κάλλους και ευγένειας, που παρότι διαμόρφωσε την ταυτότητά της, όπως όλες οι χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, μέσω των έντονων πολιτιστικών επιρροών των δύο μεγάλων ασιατικών δυνάμεων, της Ινδίας και της Κίνας, διατηρεί και διεκδικεί την ιδιαιτερότητά της. Σε αυτήν τη χώρα που περιγράφεται σαν ένα κομμάτι μπαμπού με δυο καλάθια ρυζιού κρεμασμένα στις άκρες του – το εύφορο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ στον νότο και το Δέλτα του Κόκκινου ποταμού στον βορρά – τα ίχνη της γαλλικής αποικιοκρατίας συναντούν τους βουδιστικούς ναούς και τις κινέζικες παγόδες, οι πολύβουες αγορές την ηρεμία των κήπων, οι κραταιές, στο Ανόι, αρχαίες παραδόσεις τον σύγχρονο δυναμισμό της Χο Τσι Μινx, όπως μετονομάστηκε το 1975 η Σαϊγκόν, μετά την επανένωση της χώρας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή