«Θεός, πατρίδα, οικογένεια»

Υπό αυτό το οικείο και σε εμάς, από πολύ σκοτεινούς καιρούς, σύνθημα πραγματοποιήθηκε στις 19 και 20 Μαΐου στη Βουδαπέστη το ετήσιο Συνέδριο Πολιτικής Συντηρητικής Δράσης (CPAC) του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος – η πρώτη φορά που το CPAC πραγματοποιείται σε ευρωπαϊκό έδαφος στα πενήντα χρόνια της ύπαρξής του. Η επιλογή της ουγγρικής πρωτεύουσας δεν ήταν, φυσικά, τυχαία. Ως «Τραμπ πριν από τον Τραμπ» είχε χαρακτηρίσει τον Βίκτορ Ορμπαν ο Στιβ Μπάνον, πάλαι ποτέ στρατηγικός σύμβουλος του πρώην προέδρου των ΗΠΑ. Ούτε τα τρία απανωτά άρθρα που αφιέρωσε στη «Washington Post» o Iσάν Ταρούρ στον ούγγρο πρωθυπουργό και την «ορμπανοποίηση της Αμερικής» είναι τυχαία. Η Ουγγαρία αποτελεί τα τελευταία χρόνια «μία σημαντική πηγή έμπνευσης» για τους αμερικανούς υπερσυντηρητικούς. Το ίδιο και για τους ευρωπαίους ακροδεξιούς βέβαια – τη γαλλίδα Μαρίν Λεπέν (που προαναγγέλθηκε αλλά τελικά δεν απευθύνθηκε στο CPAC), τον ιταλό Ματέο Σαλβίνι, τον ισπανό Σαντιάγο Αμπασκάλ (έναν από εκείνους που μίλησαν στο ρεπουμπλικανικό συνέδριο μέσω βιντεοσύνδεσης) κ.ο.κ. Δεν είναι υπερβολικός ο τίτλος του «νέου μεσσία της παγκόσμιας Ακροδεξιάς» που αφιέρωσε πρόσφατα στον Ορμπαν το γαλλικό περιοδικό L’Obs. Δυσοίωνος, ναι, πολύ, παρατραβηγμένος, όχι, καθόλου.