Στα χρόνια που εργάζομαι ως δημοσιογράφος-κριτικός κινηματογράφου, ούτε και εγώ δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω χρησιμοποιήσει τη λέξη «ποίηση» ασκώντας κριτική σε μια ταινία. Οπως πολλοί στη θέση μου, έτσι και εγώ έχω χαρακτηρίσει «ποιητή της βίας» τον αμερικανό σκηνοθέτη της «Αγριας συμμορίας» Σαμ Πέκινπα, έχω μνημονεύσει τον «ποιητικό κινηματογραφικό λόγο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, έχω υποκλιθεί στο «ποιητικό σινεμά» του Αντρέι Ταρκόφσκι, έχω μιλήσει για τις «εικόνες από τις οποίες αντλείται ποίηση» σε ταινίες σκηνοθετών όπως ο Βιμ Βέντερς, ο Κριστόφ Κισλόφσκι, η Τζέιν Κάμπιον κ.ά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή