Και οι μάσκες αξίζουν διακοπές

Οι κινήσεις είχαν καταντήσει ρουτινιάρικες, όπως συμβαίνει συνήθως σε μια σχέση που έχει πια βαλτώσει. Το ήξερες, το ένιωθες κι εσύ. Το πρωί θα εφάρμοζες στο πρόσωπο, από ανάγκη βέβαια, αλλά όχι πια όπως παλιά. Κανείς δεν θα τσέκαρε αν τα σιδεράκια σου καλύπτουν σωστά τη μύτη – πολλές φορές ντρεπόσουν που την άφηνες εκτεθειμένη, αλλά μην ανησυχείς, όλοι ξέρουμε πως η ευθύνη δεν ήταν δική σου. Ηξερες πως κάθε βράδυ είχες εξασφαλισμένες μερικές ώρες ξεκούρασης πάνω στο τραπεζάκι του χολ, δίπλα στα κλειδιά. Και την επομένη, παρότι δεν ήταν η σειρά σου, θα ξεκινούσες πάλι από την αρχή. Στο λεωφορείο, στο ταξί, στο γραφείο, στη διαδρομή από το τραπέζι στην τουαλέτα του μπαρ. Δεν είχε σημασία αν ήσουν μιας χρήσης, ΚΝ95 ή υφασμάτινη – ήσουν μία και ήσουν για όλους. Και γι’ αυτούς που σε φορούσαν ευλαβικά και για τους άλλους, που δεν ήθελαν να σε βλέπουν. Ειδικά γι’ αυτούς τους τελευταίους, που πανηγυρίζουν αυτές τις μέρες, κι ας γνωρίζουν πως δεν έφυγες για τα καλά.