Πεποίθηση

Προτού η ρωσική εισβολή αρχίσει να ταρακουνάει τη μια μετά την άλλη τις βεβαιότητες που κυριαρχούσαν στην Ευρώπη τη μεταπολεμική περίοδο, η ίδια η φυσική ροή των πολιτικών πραγμάτων είχε γκρεμίσει μια από τις πιο στέρεες πεποιθήσεις όσων κάθονται γύρω απ’ το τραπέζι των Συνόδων Κορυφής στις Βρυξέλλες – την πεποίθηση ότι η Γερμανία είναι η ηγέτιδα δύναμη της Ενωσης. Η απόσυρση της Ανγκελα Μέρκελ από την πολιτική είχε κάνει πολλούς – ευρωκράτες, ηγέτες, αναλυτές, ακόμη και πολίτες – να αναρωτηθούν ποιος θα αναπληρώσει το κενό που αυτή αφήνει. Ποιος, με άλλα λόγια, έχει τα προσόντα και την ισχύ να παίξει τον ρόλο του γεφυροποιού μεταξύ των αντικρουόμενων εθνικών ναρκισσισμών που διαπραγματεύονται σε ανώτατο ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο γάλλος πρόεδρος, ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ τη διάθεσή του να διεκδικήσει τη θέση της πρώην γερμανίδας καγκελαρίου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, είχε απορριφθεί λόγω του μεγέθους του εγώ του. Ο Μάριο Ντράγκι πάλι, στον οποίο κάποιοι προσβλέπουν μέχρι σήμερα, εξαιτίας της σταθερής πια αστάθειας της ιταλικής πολιτικής σκηνής.