Ο «Ριγολέττος» στη διεφθαρμένη ιταλική επαρχία

Στην αρχή ένα πάρτι οργίων με ποτά, ξέφρενο χορό και ελευθεριάζουσα διάθεση. Κι ύστερα η αποκάλυψη του πραγματικού κόσμου:  μια κλειστή κοινότητα, καλά οχυρωμένη κάτω από το πέπλο της ευσέβειας και της θρησκοληψίας, που βλέπει τα εγκλήματα να περνούν από μπροστά της. Ο κόσμος του «Ριγολέττου» μεταφέρθηκε από τον 16ο αιώνα – όπου τον τοποθετούσε το λιμπρέτο του Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε για την όπερα του Βέρντι – στην επαρχιακή Ιταλία της Μαφίας και των ταραγμένων 80s. Αλλά η χρονογέφυρα δεν ήταν απλώς ένα σκηνοθετικό εύρημα της Κατερίνας Ευαγγελάτου, στην παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για το Φεστιβάλ Αθηνών. Λειτούργησε  – και μάλιστα ενσωματώνοντας το σκοτάδι, το χιούμορ, ακόμη και το μπρέικ ντανς. Κάθε μεμονωμένη σκηνή, η ενδυμασία και η «εικονογράφησή» της (τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη, τα κοστούμια του Αλαν Χράνιτελ) «άκουγαν» και υπηρετούσαν το λιμπρέτο, ώστε οι χρονικές αναλογίες να εντάσσονται αρμονικά στον καινούργιο χωροχρόνο. Αποκορύφωμα η σκηνή όπου ο θίασος εμφανίζεται φορώντας μάσκες με τη μορφή του Ντον Κορλεόνε – Μάρλον Μπράντο. Δεμένοι ως σύνολο εμφανίστηκαν ο Δημήτρης Τηλιακός, στον ρόλο του γελωτοποιού αυλικού Ριγολέττου, που «σκοτώνει» με τη γλώσσα, ο τενόρος Φραντσέσκο Ντεμούρο ως Δούκας της Μάντοβας, η Χριστίνα Πουλίτση – Τζίλντα (η κόρη του γελωτοποιού, η οποία ερωτεύεται τον έκλυτο Δούκα, όταν εκείνος παρουσιάζεται σαν φτωχός φοιτητής). Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ επέλεξε τις σκοτεινές και «σκληρές» γραμμές στη σκηνική μεταφορά βυθίζοντας μέσα στο φθαρμένο αρχοντικό της ιταλικής επαρχίας ταπεινά ένστικτα και παρορμήσεις, βία και κτητικότητα. Μια υπενθύμιση για ένα από τα πολλά πρόσωπα της μεσογειακής ταυτότητας, όπου η διαφθορά και η υποκρισία συνυπάρχουν κάτω από τον πιο εκτυφλωτικό ήλιο και τα ξέφρενα πάρτι των επιθυμιών.