Ο εκσυγχρονισμός της Δικαιοσύνης είναι μονόδρομος

Η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων έχει μία πολύχρονη πορεία με αγώνες για την κατοχύρωση της ανεξαρτησίας του Ελληνα Δικαστή και τη θωράκιση των θεσμών. Η ενίσχυση της ανεξαρτησίας και του ελεύθερου φρονήματος των λειτουργών της Δικαιοσύνης, αποτελεί ζήτημα όχι μόνο του ίδιου του Δικαστή αλλά και προτεραιότητα της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας, με δεδομένο ότι η δικαστική εξουσία δεν θεσπίζει, όπως θα έπρεπε, τους κανόνες λειτουργίας της. Σε μια εποχή, που η αξιοπιστία του θεσμού κλονίζεται λόγω της στοχοποίησής του και της επίρριψης όλων των δεινών της Δικαιοσύνης στον Ελληνα Δικαστή είναι αναγκαίο να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας και κυρίως όσοι προτείνουν «λύσεις» για τα προβλήματα της Δικαιοσύνης, δίχως τη συμμετοχή των Δικαστών και μάλιστα λύσεις ξεπερασμένες και επικίνδυνες για τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία. Η στοχοποίηση προέρχεται ακόμη και από ιδιωτικά κινήματα, που στις συζητήσεις τους μετέχουν πολιτικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι κ.λπ. και μάλιστα έγκριτοι και παρουσιάζουν τον Ελληνα Δικαστή ράθυμο, ο οποίος «κάνει» διακοπές δύο μήνες και πλέον, «δουλεύει» από εννέα μέχρι τρεις, κάνει διαλείμματα αναψυχής δύο ωρών κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων των ποινικών Δικαστηρίων κ.λπ. Ολοι οι παραπάνω δεν αναλογίζονται ότι με τις γενικόλογες και ανακριβείς τοποθετήσεις τους κλονίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δικαιοσύνη, στο καταφύγιο του πολίτη από την αδικία, ενώ παράλληλα αποκρύπτουν την αλήθεια. Αποκρύπτουν ότι ο Δικαστής δεν έχει ωράριο αλλά εργάζεται νυχθημερόν, κυρίως κατ’ οίκον, εορτές, αργίες και Σαββατοκύριακα, διότι διαφορετικά δεν δύναται να ανταποκριθεί στον θεσμικό του ρόλο, ότι το θέρος υπηρετεί στα θερινά τμήματα, στα οποία ο φόρτος εργασίας είναι μεγάλος και στα Δικαστήρια της νησιωτικής Ελλάδας τεράστιος και παράλληλα επεξεργάζεται τις εκατοντάδες υποθέσεις που χρεώνεται κατά τη διάρκεια του δικαστικού έτους. Αποκρύπτουν ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη, η οποία, χάριν της ευσυνειδησίας και ευθυκρισίας των Λειτουργών της, που έχουν πάντοτε στο επίκεντρο της δικαιοδοτικής τους κρίσης τον Ανθρωπο, έχει συμβάλει μέχρι σήμερα τα μέγιστα στην εμπέδωση της Κοινωνικής Ειρήνης και Συνοχής και έχει αποτελέσει διαχρονικά τον εγγυητή των ατομικών δικαιωμάτων όλων των πολιτών της Χώρας.