Εδώ και πολλά χρόνια ο χαρακτήρας του τουρκικού πολιτεύματος έχει απασχολήσει τους πολιτικούς επιστήμονες. Ηδη από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας και βάσει όλων των διεθνώς παραδεδεγμένων κριτηρίων, η Τουρκία δεν συμπεριλαμβάνεται στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, και η κατάταξή της στους πίνακες που μετρούν τον σεβασμό στο κράτος δικαίου ή και την ελευθερία του Τύπου παρουσιάζει πτωτικές τάσεις. Από την άλλη όμως, ο αυταρχισμός στην Τουρκία δεν θυμίζει αυτόν του Αζερμπαϊτζάν ή και της Ρωσίας. Παρά τις αυξανόμενες δυσκολίες και περιορισμούς, εξακολουθούν να υφίστανται αντιπολιτευόμενα κόμματα, ανεξάρτητα μέσα ενημερώσεως και μη κυβερνητικές οργανώσεις. Οι εκλογές δεν θεωρούνται ακόμη τυπική διαδικασία, παρά τις συστηματικές διώξεις του φιλοκουρδικού πολιτικού κινήματος με πλέον κραυγαλέα την πολυετή φυλάκιση του ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (Halklarin Demokratik Partisi – HDP) Σελαχατίν Ντεμίρτας και μολονότι έχουν διατυπωθεί δικαιολογημένα παράπονα για την κατάχρηση κρατικών πόρων και υποδομών από το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Αναπτύξεως (Adalet ve Kalkinma Partisi – ΑΚΡ) κατά την εικοσαετή ηγεμονία του. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα υπήρξε η επαναληπτική εκλογή στον μητροπολιτικό δήμο της Κωνσταντινουπόλεως το 2019.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή