«Η παραδοσιακή μουσική με συντροφεύει από παιδί»

Πιστεύετε πως η παγκοσμιοποίηση μπορεί να βοηθήσει ώστε βαθμιαία να περιοριστούν ή να εξαλειφθούν οι ανισότητες όπως υπάρχουν ανάμεσα στα κράτη-έθνη;

Οταν το 1983 ο καθηγητής του Χάρβαρντ, Tίοντορ Λεβίτ, χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «παγκοσμιοποίηση» έδωσε το έναυσμα για μια συζήτηση δεκαετιών. Από τη μια είναι η διαρκής συνεργασία των κρατών σε οικονομικό επίπεδο, με ελεύθερες εμπορικές δραστηριότητες και συναλλαγές προϊόντων που καλύπτουν τις ελλείψεις κάθε αγοράς και αξιοποιούν αντίστοιχα τα πλεονάσματά της, προωθώντας την παραγωγικότητα και επιτρέποντας τις επενδύσεις στα ισχυρά εμπορικά προϊόντα της κάθε χώρας. Προκύπτει, έτσι, μια εξισορρόπηση της παραγωγικής διαδικασίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την άλλη πλευρά, οι δυνατότητες περαιτέρω οικονομικής ανάπτυξης που προκύπτουν από την παγκοσμιοποίηση των αγορών αξιοποιούνται κυρίως από τα ισχυρά κράτη, με αποτέλεσμα η οικονομική εξάρτηση των αναπτυσσόμενων κρατών να παρατείνεται, με δυσμενείς επιπτώσεις. Σήμερα στην ύστερη νεωτερικότητα τα πράγματα είναι τόσο ρευστά που η συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση δεν προσφέρει κάτι. Οι μεγάλες συμμαχίες, η αξιακή πολιτική και ένα νέο συμβόλαιο, σοσιαλδημοκρατικό, μπορούν να δώσουν μια νέα προοπτική στον κόσμο που ξέρουμε. Η πανδημία και ο πόλεμος φαίνεται να είναι τα «τελειωτικά χτυπήματα» στην παγκοσμιοποίηση, όπως την είχαμε συνηθίσει ως σήμερα, οδηγώντας πάλι τα κράτη να ανακτήσουν την αυτάρκεια τους σε πολλά επίπεδα για να αντεπεξέλθουν στις κρίσεις.