Θεμέλια μιας γενιάς

Ευγνωμονώ την τύχη μου που ευδόκησε να ζήσω σε μια οικογένεια και σε μια μικρή κοινωνία που αγαπούσαν τα βιβλία. Εχοντας πατέρα εκπαιδευτικό και συνάμα μανικό για το διάβασμα, μεγάλωσα μέσα σε ένα νοικιασμένο σπίτι, αλλά στα δύο δωμάτια, όπου ζούσαμε πέντε άτομα, το μόνο κυρίαρχο έπιπλο ήταν οι βιβλιοθήκες ή τα ράφια στους άλλοτε γυμνούς τοίχους. Γραφείο δεν είχα για να μελετώ από τα πρώτα χρόνια του σχολείου. Το σπίτι με τοίχους γερούς παλιάς δομής άφηνε στα εσωτερικά των παραθύρων μισό μέτρο «ποδιά», καλυμμένη με σανίδες, ώστε να σχηματίζεται ένα εντοιχισμένο τραπέζι. Εκεί διάβαζα, εκεί έγραφα ως την εποχή που μετακομίσαμε στην Αθήνα. Οπου κι εκείνο το νοικιασμένο σπίτι δεν είχε χώρο για γραφείο και βιβλιοθήκη έγινε ένα εντοιχισμένο ντουλάπι στο υπνοδωμάτιο που μοιραζόμασταν τέσσερα αγόρια. Κι όμως, δε θυμάμαι ούτε μια νύχτα ή ένα μεσημέρι στη ζωή μου να μην έχω δίπλα μου ένα βιβλίο. Θα ομολογήσω την τρελή μου συνήθεια να κλείνω τα μάτια μπροστά στα ράφια των βιβλιοθηκών που μου κληροδότησε ο πατέρας μου και να τραβάω όποιο βιβλίο τύχαινε, ακόμη και σε ηλικία που δεν επέτρεπε στο μυαλό να εισχωρήσει σε γνώσεις ειδικές, σε επιστήμες αυστηρές, σε ιδέες δύστροπες και σε νοοτροπίες δυσπρόσιτες και ιστορικά μακρινές.