Μου έχουν ξεμείνει και κάποιες πάνινες, από τότε που μας λέγανε ότι όλες οι μάσκες κάνουν δουλίτσα. Τις κρατάω για όποτε ξεσκονίζω τη βιβλιοθήκη ααψού. Για καλές έχω μια μεγάλης προστασίας πορτοκαλί, μια γαλάζια, μια ροζ, μια λεοπάρ, μια φούξια και μία με καρδούλες, όλες ακόμη στο σελοφάν τους. Τις έχω αραδιάσει εδώ πάνω στο τραπέζι και τις χαϊδεύω έτσι όπως μας έχει πει να κάνουμε ο ποιητής: «Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά / να ζωντανέψει το κορμί μου και ν’αποφασίσει». Γιατί να ζωντανέψει; Και, κυρίως, τι ν’ αποφασίσει; Ποτέ μου δεν κατάφερα να καταλάβω τι ακριβώς θέλει να μας πει ο Γιώργος Σεφέρης με το «Μυθιστόρημά» του. Είμαι διαρκώς στο περίπου της κατανόησης του κειμένου και εκεί υποψιάζομαι πως θέλει να παραμείνω ο ποιητής. «Γύρεψα τη μοναξιά, δεν γύρεψα μια τέτοια…».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή