«Ονόματα κι αισθήματα»

Μίλαγα στο τηλέφωνο προχθές με φίλο νέο και άξιο εργάτη του θεάτρου και αρχίσαμε τα γνωστά. Πού πάει το θέατρο, τι παραστάσεις βγαίνουν το καλοκαίρι βόλτα, τι στην Επίδαυρο, τι στο φεστιβάλ κι όπως το ‘φερε η κουβέντα, δεν θέλει και πολύ, θίξαμε την πρωτότυπη και καινοφανή σχέση της τηλεόρασης με το θέατρο και το αρχαίο δράμα. Προσπάθησα να του εξηγήσω πως όλη αυτή η μετακόμιση είναι αρκετά παλιά, τουλάχιστον από τα παιδικά μου χρόνια, μόνο που τότε τη θέση της τηλεόρασης την είχε ο κινηματογράφος. Πολλοί ηθοποιοί που γίναν γνωστοί από την οθόνη μπήκαν στο θέατρο απ’ το παράθυρο, και να σας πω και κάτι, δεν νομίζω ότι έπαθε τίποτα σοβαρό το θέατρο απ’ αυτή την εισβολή. Οσοι άξιζαν, και το ‘λεγε η καρδούλα τους, έμειναν και μια χαρά τα πήγαν, όσους ήταν της πυρκαγιάς τούς ξέβρασε το επάγγελμα σε κάποια απομακρυσμένη ξέρα της ζωής, κι από δω παν κι οι άλλοι. Και μην ακούτε που λένε ότι η τηλεόραση είναι ο διάολος μέσα στο σπίτι, κι ο κινηματογράφος στο σπίτι σου ήταν, κι αν όχι μέσα, δίπλα σε απόσταση παντόφλας που έλεγε και η κυρία Εκάβη.