Σταύρος Τσακυράκης: πνεύμα ελεύθερο

Οσο μεγαλώνει κανείς, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρήσει την παρρησία του στον δημόσιο διάλογο. Κι αυτό γιατί με τον χρόνο αυξάνονται κυρίως οι κοινωνικές και επαγγελματικές εξαρτήσεις. Ετσι, αποφεύγει κανείς να συγκρουστεί, να πει δυσάρεστες αλήθειες, να στηλιτεύσει νοσηρά φαινόμενα, να πικράνει φίλους και γνωστούς, να γκρεμίσει γέφυρες στο κοινωνικό και το επαγγελματικό του περιβάλλον. Η κοινωνική μοναξιά και ο χαρακτηρισμός του «sui generis» φοβίζουν. Αλλά υπάρχουν και ορισμένοι δημόσιοι διανοητές – δυστυχώς πολύ λίγοι πλέον – που το μπορούν, που σηκώνουν αυτό το βάρος. Που δεν ενδιαφέρονται να είναι πρωτίστως ευχάριστοι και αρεστοί στους άλλους, που έχουν πραγματικό έρωτα για την αλήθεια στον δημόσιο διάλογο -ακόμη και αν κάποτε σφάλλονται -, που έχουν ειλικρινείς και βαθιές ανησυχίες για το μέλλον της κοινωνίας. Που πιστεύουν ότι ο δημόσιος λόγος, η οξεία δημόσια παρέμβαση και η κριτική σε πρόσωπα και καταστάσεις μετρούν, ωφελούν την κοινωνία, μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα. Που πορεύονται τον δρόμο της πνευματικής εντιμότητας. Που θέλουν να έχουν μια ζωή δικό τους κτήμα, όχι μια «ξένη φορτική», που άγεται και φέρεται «στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία».