Οπως πιθανόν θα συμβούλευε και ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους ως ψυχαναλυτής τον Μπιλ Μάρεϊ ως υποχόνδριο στη σπαρακτική κομεντί του Φρανκ Οζ «Επιτέλους, τι θα γίνει με τον Μπομπ;» (1991), ένα από τα πρώτα μωρουδίστικα βήματά μας στην επικράτεια του Ορθού Λόγου, τα περίφημα baby steps, θα ήταν να μάθουμε – κυριολεκτικά, να εκπαιδευτούμε – να διακρίνουμε τις αιτίες από τις αφορμές. Ακούγεται αυτονόητο, αλλά κάθε άλλο παρά είναι. Από το Δημοτικό ακόμη μας ενσταλάζουν την εντύπωση ότι η αφορμή είναι κάτι επιδερμικό και περιστασιακό, σε αντίθεση με την αιτία που είναι κάτι βαθύτερο και μονιμότερο, αλλά ελάχιστοι από εμάς διατηρούμε την ίδια εντύπωση και ως ενήλικοι, εάν την έχουμε αντιληφθεί ευθύς εξαρχής. Η ειδησεογραφία στα ΜΜΕ (όχι μονάχα επί των ημερών μας, μα διαχρονικά) βρίθει από αφορμές που σπανίως έως ουδέποτε οδηγούν στις αντίστοιχες αιτίες· εμφανίζονται κι εξαφανίζονται ως διάττοντες αστέρες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή