Ιστορίες που γράφει η ζωή

Εξαρτάται από ποια δημοσιογραφική «εκπαίδευση» έτυχε να περάσει κανείς. Μιλώντας για μένα και ορισμένους συνομηλίκους μου, ο number one απαράβατος κανόνας ήταν κάτι που σήμερα θεωρείται μεγάλη επιτυχία, γκραν σουξέ: «Δεν γράφουμε ποτέ για δικαστικές υποθέσεις που βρίσκονται εν εξελίξει», εκτός αν υπηρετούμε το αρμόδιο δικαστικό ρεπορτάζ που ξέρει τις κακοτοπιές. Και πράγματι δεν ήταν λίγες οι φορές που διακόψαμε προσφορά από γραφεία με πρώτης γραμμής δικηγόρους και πρώτης γραμμής κακουργήματα, με τους φερόμενους ως κακούργους ή τα φερόμενα ως θύματα στο πιάτο, έτοιμα να μας εξιστορήσουν διά μακρών και σε ρυθμό υπαγορεύσεως τα επιχειρήματά τους, σε αποκλειστικότητα. Με σημερινούς όρους κάτι τέτοιο μοιάζει σαν να κλωτσάς μια καριέρα που ακόμα δεν έχει αρχίσει κι ούτε πρόκειται, άπαξ και κουβαλάς τέτοια μυαλά. Να σε διαλέγουν τα θέματα αντί να τα διαλέγεις εσύ, είναι επίσης κι αυτό ένα προβληματάκι που κανονικά πρέπει να σε ψυλλιάσει για την ουρανοκατέβατη παντοδυναμία σου. Ψιλά γράμματα, συμφωνώ.