Τι θα συμβούλευε ο Μακιαβέλι τον «ηγεμόνα» σήμερα

Πολλοί κατηγορούν τον Νικολό Μακιαβέλι, τον πατέρα της απελευθερωμένης από τη χριστιανική ηθική πολιτικής, ως τον άνθρωπο που πήγαινε πάντα με τους νικητές. Μάλλον δεν ξέρουν την ιστορία του ή οι προκαταλήψεις τους για το έργο του μεγάλου διανοητή είναι τέτοιες που τους υπαγορεύουν να βλέπουν πράγματα που δεν υπάρχουν. Αντίθετα με αυτές τις κατηγορίες, ο Μακιαβέλι στις προσωπικές του επιλογές ήταν ένας μεγάλος «loser». Αρχικά υπέστη τις διώξεις της οικογένειας των Μεδίκων, αφού η δική του οικογένεια ήταν με την αντιπολίτευση. Οταν το 1498 επανήλθε η Δημοκρατία του Μεγάλου Συμβουλίου της Φλωρεντίας, έγινε πρώτος γραμματέας της δεύτερης καγκελαρίας, απλός δηλαδή καταγραφέας των συνομιλιών των ισχυρών, και όταν το 1512 η Δημοκρατία κατέρρευσε και επανήλθαν οι Μέδικοι, παρά την αφιέρωση του «Ηγεμόνα» του στον Λαυρέντιο των Μεδίκων, δεν κατόρθωσε να επανέλθει σε κάποια κρατική θέση. Μόνο το 1520 επανήλθε σχετικώς. Εναν χρόνο μετά τον θάνατο του Λαυρέντιου, ο οποίος ποτέ δεν του συγχώρησε, παρά την αφιέρωση, το ότι υπηρέτησε από το 1498 έως το 1512 τη Δημοκρατία. Ο βίος και το έργο του Μακιαβέλι και όχι μόνο αυτού και όχι μόνο τον 16ο αιώνα, αλλά πολύ περισσότερο τον 21ο, αποδεικνύουν πως αν διανοούμενοι «θαυμάζουν» ηγέτες, τους χάνει η διανόηση.