Πριν από μερικές ημέρες, ο δημοσιογράφος και βαθύς γνώστης της Ρωσίας, Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, ετοίμασε ένα βιβλίο με τίτλο «Ρωσία, ο μεγάλος εχθρός της Δύσης», στο οποίο περιγράφει, μεταξύ άλλων, την κατά σύστημα αντίθεση στη δημοκρατία ενός ακραιφνώς αυταρχικού καθεστώτος, με παντοδύναμο και αδίστακτο επικεφαλής, περιστοιχισμένο από εξίσου παντοδύναμους και αδίστακτους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Η κυκλοφορία και το περιεχόμενο του βιβλίου ανακοινώθηκε, μεταξύ άλλων, και από την ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου Επίκεντρο, που το εξέδωσε.

Ε, πολύ σύντομα, κάτω από την ανακοίνωση της έκδοσης άρχισαν να παρεμβαίνουν με άγριες ειρωνείες και βρισιές διάφοροι, ψευδώνυμοι και μη, που κατηγορούσαν τον συγγραφέα ως υποχείριο προφανώς των Αμερικανών, αποθέωναν τη βία της ρωσικής κατακτητικής μηχανής και απειλούσαν όσους στηρίζουν τις επιλογές του δυτικού κόσμου. Ανάλογη δεν είναι η επιθετικότητα κατά του ανταποκριτή στην Ουκρανία, Κώστα Ονισένκο, που ως έγκυρος και ενημερωμένος προσελήφθη στην ΕΡΤ;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν εξεπλάγην. Είναι γνώριμα, και το ύφος και το περιεχόμενο τέτοιων μηνυμάτων. Τα ξανασυνάντησα ως υπεράσπιση των γενοκτονικών πρακτικών του Μιλόσεβιτς στο γιουγκοσλαβικό δράμα, ως πανηγυρισμό όταν η ισλαμιστική τρομοκρατία επιτέθηκε στους Δίδυμους Πύργους στο Μανχάταν, ως αντιμνημονιακή Αγανάκτηση ώσπου να έλθουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, ως υπονόμευση των πολιτικών κατά της πανδημίας… Το φαιοκόκκινο μέτωπο είναι εδώ.