Το αριστερό… ΔΝΤ

Σαν λαός προσδώσαμε κάθε λογής… μεταφυσικές διαστάσεις στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αρχικά μάς συστήθηκε με πολλούς τρόπους, μεταξύ των οποίων και σκανδαλοθηρικούς, προσφέροντάς μας λίγη από την αγαπημένη στον λαό μας πρόσβαση στην «κλειδαρότρυπα», με την υπόθεση Στρος-Καν. Μας χάρισε άφθονες στιγμές σαρκασμού για τα πραγματικά ή τα φανταστικά λάθη του, κατά τη συμμετοχή του στα πρώτα μνημόνια. Γενικώς δαιμονοποιήθηκε στο έπακρο, ακόμα και όταν τις τύχες του ανέλαβε η Κριστίν Λαγκάρντ. Ακόμα και όταν αποσύρθηκε σταδιακά από το προσκήνιο το «εθνικό μας κόκκινο πανί» που ήταν ο επί χρόνια επικεφαλής του Ταμείου για την Ευρώπη, Πολ Τόμσεν. Μέσα σε όλα όσα έγιναν, σκόπιμα ή από συνήθεια, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, παραβλέψαμε πολλά από όσα πρότεινε από ένα σημείο και μετά. Για παράδειγμα, τις συνεχείς του αναφορές ότι οι κυβερνήσεις που υποτίθεται πως αντιστέκονταν στην τρόικα επέβαλαν λιτότητα μεγαλύτερη από αυτήν που τους ζητούνταν. Σε αυτό το πλαίσιο είναι γνωστές οι επισημάνσεις του για την κατάσταση εγκατάλειψης που εμφάνιζαν ασθενοφόρα, περιπολικά της αστυνομίας, μέχρι λεωφορεία και άλλες κρατικές υποδομές για μεγάλο διάστημα στην καρδιά των μνημονίων.