Τα βλέπω να βγαίνουν από τα εξεταστικά κέντρα των Πανελλαδικών με αυτό το βλέμμα το μετέωρο ανάμεσα στην αγωνία και την προσδοκία. Αγουρο, διότι άγουρος είσαι στα 17-18 σου. Και το ξέρεις, όσο κι αν καμώνεσαι τον μεγάλο. Τα ακούω να μιλάνε, κοριτσίστικες και αγορίστικες φωνούλες με εκείνο το γρέζι της μεταιχμιακής ηλικίας. Προσπαθώ να βάλω αφτί σαν λαθρόβιος μεσήλικος στον κόσμο των εφήβων. Δεν καταλαβαίνω αυτά που λένε. Τα νέα παιδιά μιλάνε κωδικοποιημένα ακόμη και για τα αυτονόητα. Τα νιώθω όμως. Τα βλέμματά τους, τα αμήχανα ακόμη σώματά τους «λένε» περισσότερα από τα λόγια τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή