Ενιαίο για όλες τις βαθμίδες και τις μορφές της εκπαίδευσης σύστημα

Ιούνιος, ο μήνας των ελπίδων για μία θέση στον ήλιο της ανώτατης εκπαίδευσης για περίπου 100.000 απόφοιτους των λυκείων της χώρας και τις οικογένειές τους. Οι λέξεις επιτυχία ή αποτυχία κυριαρχούν στις σκέψεις τους. Είναι όμως έτσι; Είναι επιτυχία ή αποτυχία η είσοδός τους ή όχι αντίστοιχα στα ΑΕΙ; Ας το δούμε. Το σύστημα Παιδείας στη χώρα μας, παρά τους ανά δύο-τρία χρόνια νέους νόμους, οι οποίοι ψηφίζονται και ουσιαστικά δεν εφαρμόζονται, θα έπρεπε να είναι επικεντρωμένο: Στην απόκτηση γνώσεων και κριτικής σκέψης, στην επικράτηση της αξιοκρατίας και στην επιβράβευση της αριστείας, στην καλοδεχούμενη από τα στελέχη όλων των βαθμίδων της αξιολόγησής τους και στην προσαρμοστικότητά του στις ραγδαίες εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας του σήμερα. Θα έπρεπε να αφορά όλες τις βαθμίδες του, από το νηπιαγωγείο έως και τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, αλλά και την επαγγελματική κατάρτιση και τη διά βίου μάθηση, ως ένα ενιαίο σύνολο και να μην εστιάζει αποκλειστικά σχεδόν (τουλάχιστον στα λύκεια) στον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια και κατόπιν στο πώς διοικούνται αυτά ή στο ποιοι και πώς συμμετέχουν στην επιλογή των πανεπιστημιακών Αρχών, πώς εκλέγονται τα μέλη ΔΕΠ και αν η διακίνηση των ιδεών στους χώρους τους πρέπει να είναι ελεύθερη ή αστυνομοκρατούμενη. Αυτά έπρεπε ήδη να είχαν λυθεί.