Αναζητώντας το χαμένο αντίο

Στην αρχή της εβδομάδας διασκέδαζα με δύο ολότελα αντιφατικά πράγματα που διάβαζα στον διεθνή Τύπο σχετικά με τον Ράφα Ναδάλ. Οι ίδιοι άνθρωποι που εξυμνούσαν το κατόρθωμά του να κερδίσει και φέτος στο Ρολάν Γκαρός, κατέθεταν τον προβληματισμό τους για το αν κάνει καλά που συνεχίζει! Αυτή η τρέλα να ακουστεί από το στόμα του Ναδάλ το περίφημο αντίο δεν ξεκίνησε μετά τον τελικό του γαλλικού Οpen: υπήρχε μέρες πριν. Οι Γάλλοι είχαν προαναγγείλει ότι θα πει το αντίο στο τένις σε περίπτωση νίκης στον τελικό – το έγραψαν ήδη μετά τη νίκη του στο ματς με τον Τζόκοβις. Οι Ισπανοί επίσης έγραφαν ότι η συγκυρία για ένα μεγαλοπρεπέστατο αντίο είναι ιδανική. Μόνο ο Τζον ΜακΕνρο, με τη σοφία των επτά κερδισμένων του Γκραν Σλαμ τουρνουά, προσπαθούσε να εξηγήσει πως όταν κερδίζεις τόσο εύκολα έναν τελικό στο Παρίσι είναι απίθανο να πεις «φεύγω». «Αν το κάνεις», είπε ο Αμερικανός που είναι σήμερα σχολιαστής, «είναι σαν να προδώσεις το άθλημα κι ο Ναδάλ αγαπάει πολύ το τένις για να το προδώσει». Ο «σούπερ Μακ» σωστά επισημαίνει πως είναι άλλο ο αποχαιρετισμός στα όπλα και άλλο η εγκατάλειψη.