Είσαι εκτός χρόνου, μωρό μου

Την ώρα που οι Εγγλέζοι γιόρταζαν το ιωβηλαίο της βασίλισσας χύνοντας κρουνούς από εκείνο το αστείο, το ιδιοσυγκρασιακό, το ασύγκριτο κιτσαριό τους, ένα άλλο εγγλέζικο ιωβηλαίο in progress ξεκινούσε από τη Μαδρίτη, την επομένη έκανε στάση στο Μόναχο και έτσι θα πάει για κάνα δυο μήνες ακόμα, μέχρι τα τέλη Ιουλίου, οπότε θα ολοκληρωθεί η νέα ευρωπαϊκή τουρνέ των Ρόλινγκ Στόουνς στη Στοκχόλμη. Με όσες δυνατότητες μου παρέχει το Διαδίκτυο, προσπάθησα να χωθώ κι εγώ σ’ αυτό το τζούμπιλι, να δω τον βασιλιά να σαρώνει τη σκηνή, να ζαλίζει με τα πέρα – δώθε του τη σταυρωτή πασαρέλα, να καταπίνει την αρένα, 78 χρονών άνθρωπος, φρεσκοεγχειρισμένος στην καρδιά για αλλαγή βαλβίδας. Ε, ναι, τα κατάφερε. Οπως τα καταφέρνουν πάντα αυτοί που δεν κατάγονται ούτε αφήνουν στο περίμενε μια στρατιά ολόκληρη από ευνουχισμένους διαδόχους, να τους σιχτιρίζουν μέσα από τα δόντια τους. Αν δικαιούμαι να εκφέρω γνώμη, έμεινα με την εντύπωση ότι ο Μικ Τζάγκερ δεν νεάζει ούτε υποδύεται τον προ 60 ετών εαυτό του. Μπορεί να μην έφτασε στα άκρα τη σχέση του με την ιδιοσυχνότητα του stage και να χάθηκαν προς στιγμήν κάνα δυο νότες προς τα παρασκήνια, το θεριό όμως ήταν εδώ, έτοιμο να ξεζουμίσει τα ίδια του τα τραγούδια, να τους δώσει το βάθος και τα δικαιώματα ενός σχεδόν ογδοντάρη. Αν πετύχετε πουθενά την εκτέλεση του «Miss you» ή του «I can’t get no», έτσι όπως ακούστηκαν στη συναυλία του Μονάχου, θα καταλάβετε. Οχι εμένα. Αυτόν. Τον αυτοκράτορα, ελέω Θεού και της πάρτης του. Γιατί πώς αλλιώς συμβαίνουν τα βρετανικά θαύματα; Απαξ. Κι ας σκίζονται μετά στρατιές ολόκληρες από γραμματικούς να κατασκευάσουν «traditions», κατασκευάζοντας στην πραγματικότητα την αυθεντική βρετανική τους νεύρωση.