Ενα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου και του λαού κατά τη χρεοκοπία του 2010 αποθέσαμε τις ελπίδες μας στον εξωτερικό δανεισμό. Σε ένα σφριγηλό και ίσως άδικο «έξω», που μπορούσε να σώσει τη χώρα. Κάποιοι απέθεταν τις ελπίδες σε ένα διαφορετικό «έξω», στην Κίνα ή στο «ξανθό γένος», πράγμα που επίσης θα έσωζε τη χώρα και συγχρόνως θα διατηρούσε αλώβητη τη δουλική αξιοπρέπειά της. Ενα τμήμα λαού και πολιτικού προσωπικού απέθετε τις ελπίδες σε ένα τρίτο είδος «έξω». Στην παλιά δραχμική ανεξαρτησία και σε μια σχεδόν αυτοφυή προσωπικότητα της χώρας, με απωθημένες – ξεχασμένες τις διαρκείς υποτιμήσεις του παρελθόντος που έκοβαν τις λαϊκές καταθέσεις κατά το 1/3.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή