Το ροκ του μέλλοντός μας

Κάποτε ήταν οι Κατσιμιχαίοι, οι Τσακνής – Μαχαιρίτσας, ο Παπακωνσταντίνου, ο Πορτοκάλογλου. Η έντεχνη σκηνή που λάτρεψε η δική μου γενιά. Τότε που το επαναστατικό δεν ήταν απλά το αντισυστημικό. Ο όρος «έντεχνος» δεν αφορούσε μόνο τα τραγούδια τους. Απέπνεε μια συνολική στάση ζωής. Ηταν χαμένοι από τα Μέσα, δεν τους βλέπαμε σε στήλες κοσμικών, δεν διαβάζαμε τις ζωές τους στα κουτσομπολίστικα, δεν βλέπαμε τους κοιλιακούς τους στο Instagram. Μια αισθητική που χάθηκε μαζί τους. «Θα μείνω και εδώ και υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω» τραγουδούσαν οι Κατσιμιχαίοι ξεσηκώνοντας τους πιτσιρικάδες στα στάδια. «Μια ζωή δυο πόντους έξω απ’ τη ζωή. Ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δεν γίναμε, ακόμη κι αν αυτοί που ήμασταν δεν μείναμε. Είμαστε ακόμα εδώ, ψάχνοντας στα τυφλά καινούργιους τρόπους». «Κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να σας πω, τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν», «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε, αφού η ιστορία σάς ανήκει, σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε».