«Γνωρίζομεν ότι κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του». Αυτή η φράση των Αθηναίων που διαπραγματεύονταν την παράδοση των Μηλίων το 416 π.Χ. παρμένη από την Ιστορία του Θουκυδίδη (μετ. Ελευθερίου Βενιζέλου) αποτελεί το ψωμοτύρι της «ρεαλιστικής» θεώρησης των διεθνών σχέσεων και της πολιτικής. Το ίδιο τροπάρι επικαλούνται όσοι ανυπομονούν να δουν τους Ουκρανούς να συνθηκολογούν και να υποτάσσονται στην ισχύ της Ρωσίας του Πούτιν. Λιγότερο μνημονεύεται η απάντηση των Μηλίων: «Είναι προφανές ότι ημείς που είμεθα ακόμη ελεύθεροι θα απεδεικνύαμεν πολλήν ταπεινότητα και αναδρίαν, εάν δεν εδοκιμάζαμεν τα πάντα προτού γίνωμεν δούλοι». Την ίδια απάντηση έδωσαν οι Ουκρανοί εκπλήσσοντας τη διεθνή κοινή γνώμη, και ασφαλώς τον Πούτιν. Οι Μήλιοι αντιστάθηκαν, περίμεναν τη βοήθεια των Λακεδαιμονίων που δεν ήρθε και καταστράφηκαν ολοσχερώς. Αλλά αυτό δεν ακυρώνει την ηθική σημασία της αντίστασης στον κατακτητή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή