«Τα αστυνομικά ήταν οικογενειακή μας μανία»

Στο αρχείο των προσωπικών του αναμνήσεων υπάρχει το σπίτι των θείων του στο Νέο Μαρούσι. Το μέρος όπου το καλλιτεχνικό ζεύγος των Νίκου Κεσσανλή και Χρύσας Ρωμανού δημιούργησε το σπίτι και εργαστήριό του ήταν για τον Δημήτρη Τσουμπλέκα τόπος μιας τελετουργίας περάσματος. Ο τόπος της παιδικής ανεμελιάς που εξελίχτηκε σε πεδίο καλλιτεχνικής του ωρίµασης. Αυτήν τη διαδικασία τη συγκέντρωσε στον «Αμαζόνιο». Σε μια ιδιότυπη έκθεση – αφήγηση στην οποία ο εικαστικός φωτογράφος ανασύρει βιώματα για να τα συνθέσει σε προσωπικό έργο εντός του οικογενειακού του χώρου. Οι απόντες από τη ζωή καλλιτέχνες συγγενείς του είναι παρόντες μέσα από το βλέμμα του στο σύνολο των έργων του. Η διαδρομή του από τις σπουδές σκηνοθεσίας στη δημοσιογραφική ενασχόληση, στη φωτογραφική πρακτική και στην αναλυτική γραφή του προετοίμασε αυτό το ταξίδι του σύγχρονου καλλιτέχνη και τον διάλογό του με τους σπουδαίους προγόνους του. Καθισμένοι μπροστά στη μισοάδεια πισίνα με τα νούφαρα και τα θολά μαύρα νερά συζητάμε για φωτογραφικά πορτρέτα ως θραύσματα του βιογραφικού του που ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ως συνεργάτη του «Ταχυδρόμου». Το έργο του αφορά τη σχέση ιδιωτικού και δημόσιου και πώς το περιβάλλον μας, ατομικό όσο και συλλογικό, διαμορφώνει την προσωπική και την κοινωνική εμπειρία. Το τοπίο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κυριαρχεί στην πρακτική του.