Βασίλης Παπασάικας

Κατά τον πρώτο λόγο ο κόσμος του ονείρου εφάπτεται της απέναντι πλευράς και μέσ’ απ’ αυτόν συναντιόμαστε ξανά με τους αγαπημένους μας απόντες. Κατά δε τον δεύτερο, στα όνειρα εκθεατρίζεται η ίδια μας η ζωή, όμως σε κύρτωμα και μέσα σε παράλληλους κόσμους. Η αίσθηση που μου δημιουργείται με την είσοδό μου στα όνειρα είναι πολύ συγγενής με την μνήμη της αισθήσεώς μου από την πρώτη μου αντίληψη της ζωής, ομιλώ βέβαια, για να γίνω πιο σαφής, για την αίσθηση που μου έχουν αφήσει οι πρώτες μου παιδικές, ακόμα και βρεφικές μνήμες. Θυμάμαι για παράδειγμα ένα άβολο συναίσθημα αποξένωσης προς κάθε τι και καθ’ ένα, το οποίο με διακατείχε εκείνο τον πρώτο καιρό της ζωής μου, είχα μ’ έναν λόγο όλως αλλοτρίως προς κάθε άνθρωπο, κάθε ήχο, κάθε οσμή, κάθε φως ή χρώμα. Τούτο το συναίσθημα γεννιόταν φρονώ από το ψυχικό φορτίο που κουβαλούσα μαζί μου λόγω της εγγύτητός μου προς τον χώρο από τον οποίο προερχόμουν. Η μόνη ευχάριστη και ανακουφιστική επαφή από την οποία εισέπραττα απέραντη αγαλλίαση και ασφάλεια ήταν αυτή προς την μητέρα μου, προς την γέφυρα δηλαδή ή την πύλη που με συνέδεε με τον προηγούμενο κόσμο. Οπως είναι φυσικό, με την ανάπτυξη και την πάροδο του χρόνου απώλεσα το συναίσθημα εκείνο, δεν έχασα όμως ποτέ την μνήμη του. Θα πρέπει επίσης πάνω σ’ αυτό να πω πως ανακαλώ ακόμα σήμερα έντονα στην μνήμη μου όνειρα από την βρεφική μου σχεδόν ηλικία και, το σπουδαιότερο, όνειρα όχι μικρού παιδιού αλλά ενηλίκου. Τα όνειρα αυτά φρονώ ότι κουβάλησα μαζί μου από τον κόσμο από τον οποίο ήλθα σε τούτη τη ζωή. Προσδιορίζω την τότε ηλικία μου στα δύο με δυόμισι χρόνια και τούτο γιατί θυμάμαι το σπίτι που τότε κατοικούσαμε καθώς και γεγονότα εκείνου του καιρού, τα οποία όταν αργότερα τα αφηγήθηκα μεγάλος πια στη μητέρα μου, αυτή απόρησε και με βεβαίωσε ότι όλα τούτα συνέπιπταν με τις ηλικίες που αναφέρω.