Μεταξουργείο, ώρα 1 π.μ.

Μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα, σε διανυκτερεύον self service εστιατόριο της πλατείας Μεταξουργείου, ο ηλικιωμένος πελάτης έχει καθίσει σε ένα τραπεζάκι τοποθετημένο στην αριστερή πλευρά της εισόδου του καταστήματος και μάλλον ανόρεχτα τρώει το κοτόπουλο με τα μακαρόνια, χωρίς να αγγίζει τη μερίδα το ψωμί που, αν και δεν το ζήτησε, ο υπάλληλος τοποθέτησε πάνω στον δίσκο. Στα σκορπισμένα στο πεζοδρόμιο οκτώ τραπεζάκια με τους δώδεκα ακριβώς θαμώνες που, είτε μόνοι τους είτε κατά ζεύγη, καταλαμβάνουν, θα έλεγες πως μάλλον ένα πρόσχημα υπήρξε η «στάση» τους για φαγητό, έτσι όπως όλοι τους κοιτάζουν απλανώς μπροστά τους ή προς τα πάνω. Ωστόσο είναι παρατηρημένο σε όλους τους αντίστοιχους χώρους πως πρόκειται για μιαν ώρα που, αν και δεν φαίνεται να προμηνύει οτιδήποτε, θα συμβεί πάντα κάτι ώστε τη βραδιά όχι απλώς να τη θεωρείς αξιομνημόνευτη, αλλά κάθε φορά που θα επανέρχεται μέσα σου να θυμάσαι με ακρίβεια το τι είχες αισθανθεί και πρωτίστως το τι είχες σκεφθεί.